Miecze motylkowe

TEKST: SIFU ANDRZEJ SZUSZKIEWICZ

data: listopad 2005

Istniały dwa typy szerokiego miecza: jeden stosowany przez jeźdźców, drugi przez pieszych. Do pierwszej kategorii należą między innymi takie miecze jak: ma dao - szabla, tai cham dao - wielki tasak, kwan dao - zielony smok przesłaniający księżyc. Do drugiego typu zaliczamy miecz gęsich miecze motylowepiór, miecz wielkiego dzwonu, ręczny szeroki miecz i miecz motylkowy. Do dzisiaj znanych jest ponad czterdzieści rodzajów szerokiego miecza. Jednak największą popularność, szczególnie w południowych Chinach, zdobyły miecze motylkowe.

 

Budowa miecza motylkowego

Miecz składa się z gardy, rękojeści, jelca, ostrza, szpica, grzbietu i klingi. Ostrze miecza jest równe długości przedramienia i pięści. Właściwa długość jest bardzo ważna, ponieważ techniki miecza motylkowego wymagają ruchów do wewnątrz ramion. Jeżeli będzie zbyt długi sam możesz się zranić, gdy będzie za krótki, będziesz musiał niepotrzebnie wyciągać ramiona. Walka mieczem motylkowym zawiera wiele technik różnej broni, oraz strategię przesuwania i wyłapywania broni przeciwnika - rozbrajania go. Garda i jelco przeznaczone są do ochrony ręki. Mogą być również stosowane do przechwytywania broni napastnika. Dzięki swej lekkości i małych rozmiarach miecze mógł operować z dużą dokładnością i precyzją, szczególnie w defensywie przy blokowaniu i odchylaniu uderzeń. Ofensywa mieczy motylkowych jest bardzo skuteczna, ostrze służy do cięć, smagania, siekania, szpic natomiast do pchnięć i kłucia. Garda może byc używana do ogłuszających uderzeń w sytuacjach zwarcia, również jelco ma podobne zastosowania. Tył klingi choć nienaostrzony jest zdolny do miażdżących uderzeń. Wszystkie te części broni pozwalają na bardzo szerokie zastosowanie miecza w sytuacjach walki gdzie dzięki prostym obrotom nadgarstka można zmieniać ruch atakujący w obronny i odwrotnie

 

Trochę historii

Miecze motylkowe są bronią stosowaną głównie przez artystów wojennych z południa Chin. Różnice w wykorzystaniu miecza przez ludzi z południa i północy są spowodowane głównie zasadami walki jakie dominują w ich stylach. Północ preferuje efektowne wyskoki i kopnięcia, południe walkę w zwarciu. Nacisk położony jest na koordynację i precyzję ruchów oraz współdziałanie obu mieczy w tym samym czasie. Tak zwane "ósemki" smagających mieczy są również nazywane BART JARM DAO. Nazwa ta wywodzi się od wstępnych intencji twórcy systemu, który przeznaczył techniki uderzeń głównie w nadgarstki, kolana, łokcie, kostki. Zamierzeniem było raczej zranienie niż zabicie przeciwnika, co związane jest z pochodzeniem mieczy z klasztoru Shaolin, oraz stosowaniem ich przez mnichów. Podczas podróżowania po Chinach mnisi często byli atakowani przez bandytów więc wyposażeni w miecze, bronili się przed napastnikami. Ze względu na religię, która zabraniała zabijania, ich celem mogło być jedynie unieszkodliwienie przeciwnika. W czsach dynastii Ching Chiny zostały zaatakowane przez najeźdźów Manchu. Były to czasy kiedy 90 % Chińczyków było rządzonych przez 10 % mniejszość mandżurską. Był to okres kiedy posiadanie jakiejkolwiek broni było niemożliwe, a Kung Fu zostało oficjalnie zabronione. Jedynie klasztor Shaolin był akceptowany przez najeźdźców Manchu traktowany był jako sanktuarium buddyjskie. Umożliwiło to działalność spiskową i uczyniło klasztor centrum wyszkolenia armii. Wyłoniła się również potrzeba stworzenia nowego bardziej efektywnego sposobu walki. Pięciu Wielkich Mistrzów Shaolin zaplanowało stworzenie nowego bardziej efektywnego sposobu walki. Jako broń zostały wprowadzone miecze motylkowe, ponieważ dawały się one łatwo ukryć ze względu na swoją budowę. Zasady operowania mieczami były zbliżone do metod treningu Wing Chun bez broni: ochronę lini centralnej, wykorzystanie obu ramion jednocześnie. Bart Jarm Dao preferował koordynację obu mieczy, wspólny trening oczu i nadgarstka, a każda defensywa była połączona z kontratakiem, co owocowało przechwyceniem broni i odparowaniem ataków napastnika. Ponadto świetnie zgrywało się to z pracą stóp Wing Chun, co umożliwiało storzenie w ten sposób perfekcyjnej techniki (miecz motylkowy Wing Chun został stworzyny jako praktyczny rodzaj samoobrony, a jego wykorzystanie jako systemu walki, było oparte na unieszkodliwieniu przeciwnika). Zasady Bart Jarm Dao Wing Chun są tak skuteczną i śmiertelną bronią, ponieważ połączenie obrony z atakiem daje zupełnie niespodziewane efekty w odparowywaniu ataku przeciwnika. Widać tutaj wyraźnie zasadę pustej dłoni wprowadzoną z Wing Chun. Główną zasadą tej broni jest to, iż atak najpierw powinien być skierowany na kończynę atakującą za pomocą broni, a naczelną zasadą jest traktowanie mieczy jako przedłużenia ramion. Należy czuć, że miecz to część ciała, a więc rozpoznawać skąd nadchodzi atak (siła) i w odpowiedni sposób reagować. Bart Jarm Dao Wing Chun jest wysoce wyrafinowanym i skomplikowanym systemem walki mieczem. Dlatego postawy i poruszanie są bardzo ważnymi elementami w treningu i wykorzystaniu broni, która może osiągnąć o wiele większą skuteczność niż uderzenie ręką lub kopnięcie. Aby wykonać efektywną technikę podczas walki z uzbrojonym przeciwnikiem musisz utrzymać dobrą równowagę i wykorzystać prawidłową pozycję. Dlatego balans i poruszanie się wymagają najwyższej uwagi. Połączenie technik Bart Jarm Dao z technikami pustej dłoni Wing Chun stworzyło system walki, który odbiega swoimi zasadmi od pierwowzoru. Konieczność polityczna spowodowała zaniechanie zasad humanitaryzmu na rzecz skuteczności czyli eliminacji przeciwnika.

 

B I B L I O G R A F I A

www.wingchunacademy.com.au/info/butterfly-sword